Médoc zegt Hoi

Médocje helemaal thuis

Moegespeeld...

Ruggelings...

Wat doe je Kit...

We hebben Médoc gisteren in St. Aout opgehaald. Ja, drie weken eerder dan gepland, maar dat komt omdat we er toen nog niet zoveel van wisten en goede raad van alle kanten nogal van elkaar verschilde. Uiteindelijk kreeg ik van die schattige Brigitta (nog -tig x thnx!) een opvoedkundig puppyboek toegestuurd, waarin stond dat de beste leeftijd om een pup te krijgen zes tot 8 weken is.
Een bijna dolgedraaide Rika deed de rest, want die zei onmiddellijk JA toen ik voorstelde ons Médocje dan maar meteen te komen ophalen. Sinds de zeven pups konden lopen verspreidden ze hun poep en pies door het hele huis, de dweilmop was bijna in haar hand gegroeid en hoe leuk ze ook waren, ze verlangde langzamerhand best wel naar een beetje rust en vrijheid. Toen ik daar was heb ik dat heel goed begrepen!

Er moest nog één en ander worden gepland, de auto's moesten nog gekeurd, maar de 12^e december was het zo ver, we konden Médoc gaan halen. We verbleven in de Fermette dus konden we alle beschikbare tijd genieten van de livefilm over zeven Bordeauxdogpuppies in een (forse) huiskamer. Ik vond het echt een voorrecht dit te mogen meemaken! Moet je je voorstellen dat al die pups bezig zijn hun plaats en rol binnen de roedel te bepalen... ik zal een paar voorbeeldjes geven.

Er staat een puppyparc - een soort kooi zonder dak - van 1,5 m in het vierkant tegen de muur onder de trap in Rika's huiskamer. De bodem is bedekt met zachte dekbedden en kussens en de pups trekken daar vanzelf naartoe als ze moe worden, zodat ze dan veilig kunnen worden weggesloten. Dit nest houden ze schoon! Na zo'n 1,5 á 2 uur moet het stel dus weer eten, plassen etc., staat elkaar tegen de tralies plat te drukken en te keffen dat het een lieve lust is. Als je het hekje dan van het slotje doet word je haast onder de voet gelopen door de kudde die en masse naar buiten wil. De buitendeur staat dan al open en alles waaiert uit tussen de eenden en kippen, ze rennen en dollen en er is geen oog meer op te houden.
Hoe krijg je dat stel nou weer binnen, vraag je je dan af. Moeder Rika heeft intussen minibrokjes worst gesneden en staat binnen met het bordje in haar handen "P U P P I E S !" te roepen. "Puppies... kom dan...?!" En ja hoor, de slappe oortjes spitsen zich en met de neusjes omhoog racen ze de kamer weer in, waar Rika 'ZIT' roept en alle zeven dikkontjes heuselijk gaan zitten voordat ze hun brokje worst krijgen. Ongelooflijk, zes weekjes oud en ze gaan al op commando zitten!

Aan de koffie, vlak voor ons vertrek, mag ik getuige zijn van een blik in de toekomst. Médoc speelt met Bonita en Condor een soort krijgertje in, achter en op de krabpaal van de katten die in een nis bij het raam staat. Een soort huisje dus. Het spel gaat gepaard met veel lawaai, maar dat is er nou eenmaal doorlopend dus lette ik er niet zo op. Tot ik ons Médocje herkende, die met een felle blik en grijnzend opgetrokken mondhoeken achter het trapje stond te grauwen naar die twee aan de voorkant en ze met veel misbaar probeerde duidelijk te maken dat ze daar niks te zoeken hadden. Het spel was ineens duidelijk voor me, ze was de bewaking aan het oefenen! Echt schitterend was het, ben er nog steeds van onder de indruk.

Ongelooflijk hoe snel ze zich aanpaste, dat Médocje, in de auto al. Na een klein half uurtje gaf ze zich helemaal over en ontspande zich verder tijdens de bijna 7 uur durende autorit. Thuis aangekomen verkende ze moedig alles wat haar neusje tegenkwam. We hadden van Rika wat 'geurspeeltjes' en een geurige handdoek meegekregen en daar had ze de hele rit op gelegen. Thuis had ik een nieuw, donzen kussen in een veel te grote mand, dus opgevuld met wat kleinere kussens en wat nieuwe speeltjes. Na een uurtje verkoos ze de schone mand en is daar alleen nog maar uitgekomen voor eten, poepje plasje, en spelen.

Dus Rika, ik heb die stinkzooi van jou vandaag maar gewassen, het leek net alsof ik nog bij jou was met die lucht van 7 ongewassen puppies... haha. Nee hoor, bedankt, Médoc heeft het nodig gehad tijdens de reis, maar daarna duidelijk niet meer. Die zeven uren zo vlak naast elkaar op de achterbank, Médoc en ik, ik heb haar onophoudelijk gestreeld en bekeken, oogcontact gemaakt, samen geknipoogd. Tegen de tijd dat we hier aankwamen waren we echt vriendinnen, zij vertrouwde mij en ik haar.

En Henri? Die eh... kan niet genoeg van haar krijgen! "Ze wil bij me op schoot, kijk dan!" zegtie. >Jaja, maar als ze straks groot is, hoe moet dat dan? < "Nu is ze klein en kan het best." >Tuurlijk joh, wat maakt het uit, straks is later en dan zien we wel.<
Gos wat geniet die man van dat kleine ding! Alsof het een mensenbaby is, zo teder en voorzichtig draagt hij haar naar de palmtuin voor haar plasje. Maar vanavond liep ze al achter hem aan, alles gaat zo snel!
Zie zelf, die foto's, ze is toch ook om op te vreten?